10 april

Als je tegen Maarten zegt: "We gaan straks met de auto naar ..." dan kan het hem weinig schelen waar heen en 'straks' vergeet hij ook meteen. Sokken aan, schoenen aan, jas aan, deur open. Vier drama´s die bij toverslag oplossen als de auto in het geding is.

Eenmaal onderweg benoemt hij in een eindeloze stroom wat hij allemaal herkent. Grote auto, kleine auto, nog een grote auto (stucadoorsbusje), gele auto, nog een kleine auto, twee grote autoos, heleboel autoos, molen, grote molen (kan ook een windturbine of een reuzenrad zijn) met wieken. Als dan pa-tat-sjie van de achterbank klinkt of papatooni pa-tat-sjie kopen dan weet je wel hoe laat het is. Dan ziet hij ergens een gele M. En dat kan gerust in de chaos van de grote stad zijn, tussen een rij bomen door. Maarten heeft bionische ogen. Behalve als er rommel opgetuind moet worden. Of ik begrijp hem verkeerd en probeert hij echt papa's cholesterol op te tuinen.

Sommige dingen leert een kind heel snel. We werken ons rot om het verschil uit te leggen tussen oranje, rood en roze (een luie stoel is een oranje stoel, luie kan oranje betekenen of luier of rijden, het hangt van de context en de intonatie af) maar het McLeerproces heeft geen hulp nodig. Chapeau voor Donald, zowel voor de herkenbaarheid van zijn huisstijl als voor de kwaliteit van zijn eten. Maarten was na één keer verkocht. Hij wordt razend als er patatjes in de buurt zijn, haast niet te fotograferen. En als het op is dan behoort er in de babybeleving nog maar een optie tot de mogelijkheden nieuwe pa-tat-sjies kopen.